منطق تاریخ حکم میکرد انقلابمون راه مصدق رو ادامه بده. از شبهای شعر کانون نویسندگان تا اعتراضات دانشجوها و روشنفکرها، کارمندهای دولتی و قشر میانی که اومدن تو میدون مبارزه، همه اینها نشون از تلاش همگانی برای رسیدن به یه جامعه آزاد، مستقل و دمکرات بود.
چطوری رسیدیم به اینجایی که تو روز روشن میایم میگیم دموکراسی روش ما نیست؟! رای و نظر مردم اهمیت نداره :)
