ایده احتمال "بازگشت" فرد به دوران کودکی در لحظات بحرانی زندگی یکی از نقاط اتصال نظری فروید و الیاس است، از نظر الیاس فرآیند متمدن شدن به صحنه نمایشی میماند که با توسعه خود، اشکال عریان خشونت یا رفتارهایی را که به مرور زمان نامتمدنانه فرض میشود به پشت صحنه زندگی میراند. در سطح اجتماعی این پشت صحنه به حوزه خصوصی تحویل میشود و در سطح روان فردی به ناخودآگاه.
روند رشد فرد/متمدن شدن جامعه، به انحای مختلف نگهبانی و اطمینان از بسته بودن این دروازه ای است که در پس آن هرشکلی از رفتار ممکن است.
بنابراین، به زبان فرویدی اشکال اولیه رفتار در دوران کودکی و به زبان الیاس اشکال نامتمدنانه زندگی هر لحظه این امکان را دارند که از دل تمدن مدرن بیرون بزنند. پشت صحنه تمدن به پستویی میماند که با خطاهای بشری و نبود مراقبت، هر آن ممکن است غول خفته پشت صحنه اجتماع یا درون آدمی را بیرون آورد و توحشی را به نمایش بگذارد که آدمی از خود و کرده خود جز انگشت حیرت به دندان ندامت نتواند گزید. چنانکه فاشیسم و نازیسم این غول خفته را به تمامی بیدار کرده و به همگان نشان دادند.
با تشکر از پری(زاویه زیست) بخاطر آشنا کردن من با نوربرت الیاس :)
